ಅಪ್ಪ...ಕೊನೆಗೂ ಅರ್ಥವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ

ಅವನೆಂದೂ ಅತ್ತಿದ್ದೇ ನೆನಪಿಲ್ಲ
ಒಳಗೊಳಗೇ ಸತ್ತರೂ ಅವನೆಂದೂ‌ ಅತ್ತಿದ್ದು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ
ಅಳುವೆಂದರೆ ಹೆಣ್ಣೆಂದ ನಮಗೆ
ಅವನ‌ ಆಂತರ್ಯದ ಬವಣೆ ಕೊನೆಗೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ..

ಬದುಕ ನೊಗ ಹೊತ್ತ ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿದ್ದು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ
ಸಂಸಾರಕ್ಕಾಗಿ ಕನಸ ಬದಿಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲ,
ನಿಜವಾಗಿ ಅನ್ಯಾಯವಾದರೂ ಅವನ ಪರ ಯಾರು ವಾದಿಸಿದ್ದೂ ನೆನಪಿಲ್ಲ
ಹರಿದ ಚಪ್ಪಲಿ ಹೊಲೆಯುವಾಗಲೂ ಅವನು ಬಿಕ್ಕಳಿಸಲಿಲ್ಲ...

ಬಿರುಕುಬಿಟ್ಟ ಪಾದಗಳಿಗೆ ಔಷಧಿಯ ಮುಟ್ಟಿಸಲೂ ಇಲ್ಲ
ಕೊನೆವರೆಗೂ ಸರೀಕರ ಎದುರು ತಲೆ ಎತ್ತಿ ಬದುಕಬೇಕೆಂಬ
ಛಲವ ಬಿಡಲೂ ಇಲ್ಲ
ಇಷ್ಟಾದರೂ ಅವನೆಂದು ಮೌನ ಮುರಿದದ್ದೂ ಇಲ್ಲ...

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬಿರುಗಾಳಿ ಎದ್ದಾಗಲೂ
ತಂಗಾಳಿಯಂತೇ ಇದ್ದುಬಿಟ್ಟನಲ್ಲ
ಒಳಗೊಳಗೇ ನೋವುಂಡು
ಖುಷಿಯ ಅರ್ಥವೇ ತಾನೆಂಬಂತೆ ನಗು ಹಂಚಿದ ನನ್ನಪ್ಪ
ಕೊನೆಗೂ ಅರ್ಥವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ...