ಇರುಳಿನ ಜಾರಿಣಿ

ಸೋರುವ ಮುರುಕಲು ಸೂರಿನೊಳಗೆ
ಕಾಲಿನ ಬಲಕಳೆದುಕೊಂಡ ಹೆತ್ತಮ್ಮ
ಮೂರು ಹೊತ್ತು ಕುಡಿದು ತೂರಾಡುವ ಅಪ್ಪ
ಮೈ ಕೈ ತುಂಬಿ ಚಿಗರೆಯಂತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ
ನನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಊರು ಹೈಕಳ ಕೆಟ್ಟ ಕಣ್ಣು

ಸೋದರಮಾವನಿಗಿತ್ತು ತೀರಾ ಹಣದ ಹುಚ್ಚು
ಸೋತ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕಂಡರೆ ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚು
ಆತನ ಕಪಟಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಯ್ತು ನನ್ನ ಶೀಲಸಂಪತ್ತು
ಕತ್ತಲೆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಕೇ ನನ್ನುಡುಗೆಯಾಯ್ತು
ಬರುವ ಆಗಂತುಕರಿಗೆ ನನ್ನ ದೇಹವೇ ಸಾಂತ್ವಾನಿಸಿತು

ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ಬೆತ್ತಲೆ ದೇಹವೇ ಅಸಹ್ಯವೆಂದಿತು
ಮರ್ಯಾದಸ್ಥರ ಕಂಡರೆ ಒಡಲ ಅಗ್ನಿ ಭುಗ್ಗೆಂದಿತು
ಬದುಕ ಬವಣೆಯಲಿ ಪ್ರೀತಿ,ಸ್ನೇಹ ಮರೀಚಿಕೆಯಾಯ್ತು
ಊರಗಲ ಸೆರಗು ಹಾಸಿದ ನಾನು ಕಂಡೊರಿಗೆ ಜಾರಿಣಿ..

ನನ್ನ ದೇಹವೇ ಕಾಮಾಂಧರಿಗೆ ಅಮೃತವರ್ಷಿಣಿ
ನಿತ್ಯ ನೋವಲಿ ನರಳುವ ನನಗೆ ಜೀವವಿಲ್ಲವೆನ್ನುವರು
ಕತ್ತಲಲಿ ತಿಂದುಂಡು ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಮೂಗುಮುರಿಯುವವರಿಗೆ

ಇರುಳಿನಲಷ್ಟೇ ಸೌಂದರ್ಯ ಶೋಭಾಯಾಮಾನ
ಜನ್ಮಕೊಟ್ಟವಳ ನೋವಿಗೆ ನೆರಳಾಗಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರಲಿ ಬಾಳುವೆ
ಸರ್ವಾಲಂಕೃತಳಾಗಿ ಮುದ್ದಾಗಿ ಕರೆಯುವೆ ಆಸೆಯಿಂದಲ್ಲ..

- ಶರಣ್ಯ ಕೋಲ್ಚಾರ್